موعود هادی

نا گفته هایی در مورد عارف کامل، حاج میرزا اسماعیل دولابی (1)

حجه الاسلام گنجی از شاگردان آیه الله بهاءالدینی و میرزا اسماعیل دولابی:

قومی به جد و جهد گرفتند وصل دوست / قومی دگرحواله به تقدیرمیکنند!!

سالکان الی الله عموما بردو قسم اند: قسمتی هستند که اول مسیر و راه خدا را با ریاضت و با سلوک می روند، آنگاه مجذوب الی الله می شوند. گروه دوم در ابتدای کار مجذوبند؛ یعنی جذبات حضرت رب العالمین، نصیب آنان می شود، بعد از جذبات شروع می کنند به حرکت کردن و جمعیت ها را نیز به حرکت  وادار می کنند  .

مرحوم عارف بالله، عارف کامل حاج میرزا اسماعیل دولابی از مجذوبین سالک بودند، که مجذوبین سالک بسیار   بسیار قلیل و اندکند؛ یعنی جذبه الهی، رحمت ویژه الهی، همه وجودش را فرا گرفته بود و با آن جذبه الهی حرکت می کرد و راه می رفت. من یک نمونه زیبا از   جذبه الهی را در وجود ایشان مطرح کنم که بود: ایشان هیچ گاه از کلاس توحید و وحدت بیرون نمی آمد، تمام کلماتش از ابتدا تا به آخر، در تمام دوران سیر و سلوک از یک وحدت و انسجام ویژه و خاصی برخوردار بود؛ هم در کلمات توحید ویژه و خاص، هم در مقام عمل و حرکات از توحید ویژه و ناب برخوردار بود. و این توحید ناب را حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام به او داده بود؛ همه زیبائیها را از زیبای عالم امام حسین علیه السلام گرفته بود. ایشان دوازده سال علی الدوام گریه غیراختیاری داشتند. یک روز وارد محضر نورانی امام حسین (ع) می شوند، در برابر ضریح مطهرحضرت می ایستند، دستش را دراز می کند و عرضه می دارد  :

آنان که خاک را به نظرکیمیا کنند/ آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند!!

فرمودند: بعد ازخواندن این شعر و تقاضا دیدم دریچه قلبم باز شد، آنچه را که سالیان متمادی به دنبالش می گشتم؛ آن گمشده ای را که داشتم؛ حضرت رب العالمین، آن گمشده حقیقی که به دنبالش بودم یک جا به من عنایت شد. بعد از آن عنایت و ویژگی، آن جا بود که همه معارف بر  قلبش سرازیر شد.

آقا جان دلم خندان شود چون غنچه گل  /    اگر لطف تو گردد شامل من

از این وادی جدا هرگز نگردم  /   که جز اینجا نباشد منزل من

ای آقا جانم به حق مادرت!